٢٦٠٠ سال قبل از میلاد مسیح، شاخ های حجامت در ایران وارد اصول درمان شدند. اوراق پاپیروس که از عصر باستان به دست آمده نیز نشان می دهد حدود ٢٢٠٠ سال قبل از میلاد مسیح حجامت امری رایج بوده است.
در روایات مختلفی حجامت از سنت ها و هم چنین داروهای پیامبران شمرده شده است. از جمله روایات ذیل از نهج الفصاحه که از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است: پنج چیز است که از سنت های پیامبران است: حیا، حلم، حجامت، مسواک و عطر زدن. در حدیث دیگری آمده است: حجامت، نوره و سعوط از داروهای پیامبران است.
لذا می توان گفت تاریخچه حجامت به قدمت حضور انبیاء در جوامع بشری است. بقراط که حدود ٤٠٠ سال قبل از میلاد مسیح زندگی می کرد با روش های مختلف حجامت کاملاً آشنا بود و در آثار خود به موارد استفاده و منع استفاده آن اشاره کرده است.
جالینوس نیز ١٢٠ سال بعد از میلاد مسیح مطالب متنوعی در مورد حجامت در آثار خود بیان کرده است.
ابو علی سینا در کتاب قانون که هزار سال قبل نوشته شده است، حجامت را از ارکان درمان محسوب و در بسیاری از بیماری ها از انواع حجامت استفاده کرده است.
جرجانی نیز در کتاب ذخیره خوارزمشاهی که از کتب مهم و معتبر طب سنتی محسوب می شود فصل مشخصی را به حجامت اختصاص داده و به نقل از جالینوس پیرامون قواعد و زمان مناسب حجامت سخن گفته است.
همه حکمای طب سنتی از جمله ذکریای رازی، علی بن عباس اهوازی، زهراوی، حکیم میسری، حکیم محمد اعظم خان، حکیم ارزانی، حکیم تنکابنی و... در درمان بیماری ها از انواع حجامت متناسب با شرایط بیمار و نوع بیماری استفاده می نموده اند.
|