در طب سنتی ورزش از لوازم حفظ تندرستی و یکی از روش های پیشبرد درمان بیماری ها محسوب می شود. همانطور که می دانیم بیداری بقاء بدن بدون غذا محال است و غذایی که تمام اجزای آن جزء بافت های بدن شود وجود ندارد، بلکه همواره فضولاتی پس از هضم غذا باقی می مانند که به روشهای مختلف از طریق ادرار، مدفوع، عرق و... از بدن دفع می گردند.
اما با وجود این دفع، همواره مقدار کمی از این فضولات در بدن باقی می مانند که طبیعت بدن به علت کم بودن آنها متوجه دفع شان نمی شود. اگر این فضولات به مرور زمان روی هم انباشته شوند، به تدریج مقدار شان زیاد شده و به بدن آسیب می‌رسانند. بنابراین راه دیگری برای دفع آنها باید وجود داشته باشد که آن راه همان حرکت یا ورزش است.
حرکت باعث ایجاد گرمی و حرارت در بدن شده و این گرما، فضولات را گداخته و از طریق عرق از بدن دفع می نماید. به همین خاطر است که فرد به دنبال یک ورزش متعادل، احساس سبکی و نشاط می کند و اشتها و قوۀ هاضمۀ او تقویت می شود. همچنین حرکت و ورزش مناسب باعث تحلیل رطوبت های زاید موجود در عضلات و اعصاب شده و آنها را تقویت می کند و از بروز بیماری‌هایی که در اثر ازدیاد رطوبت ممکن است در آنها رخ دهد، جلوگیری می نماید.
ورزش باید به حد اعتدال باشد، زیرا حرکت بیش از حد، مواد مورد نیاز بدن را نیز به همراه فضولات به تحلیل برده و بدن را لاغر و خشک می نماید. ورزش معتدل ورزشی است که رنگ چهره را مایل به سرخی گرداند و فرد شروع به نفس نفس زدن و عرق کردن کند و هر وقت تنفس و تعریق زیاد شد باید ورزش را به تدریج قطع نماید.
زمان ورزش باید با زمان غذا خوردن تنظیم شود. ورزش در حالت گرسنگی جایز نیست چرا که بدن در این حالت به غذا محتاج است و ورزش همان مواد کمی را هم که بدن در این حالت از آن تغذیه می کند، به تحلیل می‌برد. بلافاصله پس از صرف غذا نیز نباید ورزش کرد زیرا هنوز هضم غذا کامل نشده و ورود غذاهای هضم نشده به اعضا به بدن زیان می رساند.
|