طب سنتی و فصل زمستان

زمستان طبی نزد حکمای پیشین، زمانی است که مردم به سبب سردی هوا محتاج به پوشش بیشتر بوده و حیوانات صحرایی و کوهی در غارها و شکاف‌های کوه پنهان گشته و بسیاری از انواع حشرات از بین می‌روند.

به دلیل تابش آفتاب به صورت مایل به زمین و ریزش باران و برف طبع این فصل، سرد و تر است. این فصل برای افراد با غلبه صفرا مناسب‌تر است ولی برای افراد با غلبه سردی و تری یا بلغم و افراد سالخورده مناسب نیست و به ایشان آزار می‌رساند. در هر سه نظام طب ایرانی، طب هندی و طب چینی این باور وجود دارد که به طور کلی در فصل زمستان، سموم و مواد زاید، بیشتر از دیگر فصول سال در بدن انباشته می‌شوند.

به سبب سردی هوا و بسته شدن منافذ پوستی در سر و بدن، حرارت میل به درون پیدا می‌کند و گویی حرارت غریزی و قوای بدنی در این فصل تقویت می‌شود.

به سبب غلبه سرما بر بیشتر بخش‌های بدن، اخلاط غلیظ و ساکن می‌شوند. به سبب کمی حرکات تحلیل برنده‌ی رطوبات و زیادی خواب، مواد زاید در بدن افزایش می‌یابند.

زمستان موجب افزایش تولید بلغم و امراض بلغمی است و با مصرف غذاهای غلیظ و سرد و مرطوب در زمستان، احتمال به نزله و زکام افزایش می‌یابد. البته این امر بیشتر در افرادی که ضعف گوارش دارند اتفاق می‌افتد. اگر تولید این رطوبات در بدن افزایش یابد، سرفه سینه درد، درد پهلو، انواع ذات الریه، عفونت در چشم، تورم حلق، بیماری‌های عصبی و سردرد مزمن نیز پدید می‌آیند که ممکن است در مواردی به سکته و صرع منتهی شود.

در زمستان رسوب و مقدار ادرار بیش از رسوب و مقدار ادرار در تابستان است. اثر نهایی زمستان بر بدن افرادی که تدابیر این فصل را رعایت نموده‌اند، این است که هضم بهتر صورت گرفته است و گوشت و خون بدن در این فصل زیاد می‌گردد اما اگر پرخوری شده و ورزش کافی صورت نگیرد ممکن است افزایش و غلظت خون به حدی برسد که به بدن آسیب برساند.

به دلیل کاهش میزان تابش آفتاب در طول روز امکان بروز افسردگی در برخی افراد مستعد بیشتر می‌گردد.