محجمه گذاری

بر اساس قدیمی ترین اسناد موجود، حجامت و بادکش در سال ٣٣٠٠ سال قبل از میلاد مسیح در مقدونیه انجام می گرفت. نوشته های پاپیروس قدیمی از جمله پاپیروس ابرس، نشان می دهد در ٢٢٠٠ سال قبل از میلاد بادکش و حجامت روش های رایج درمان بیماران در جهان بوده است.

در چین، هند و آفریقا در گذشته بادکش را با شاخ حیوانات انجام می دادند. در چین خلا مورد نیاز برای بادکش، با آتش و در هند و آفریقا از طریق مکیدن هوا از انتهای آزاد شاخ حیوان ایجاد می شد.

بادکش در آن زمان با اهداف مختلف تسکین سردرد، حفظ اشتها و تقویت هضم، جلوگیری از سنکوپ و غش، جذب ماده به سطح، افزایش ترشح هورمون ها، به جریان انداختن خونریزی قاعدگی، فرو نشاندن بحران بیماری ها و اصلاح مزاج صورت می گرفته است.

مصریان قدیم از کدو تنبل برای بادکش استفاده می کردند.

بادکش اقدامی بود که توسط آن بر آمدگی پوست فقط توسط لیوان ایجاد می شد. در قدیم بادکش ٤، ٦ یا ١٠ بار انجام می شد و لیوان ٥ تا ١٠ دقیقه در موضع قرار می گرفت. بادکش هم هر ٤ – ٦ ماه یکبار بر حسب نوع بیماری انجام می شد. شایع ترین مواضع بادکش پشت، سینه، شکم و باسن بود اما در نواحی دیگری مانند صورت هم بادکش انجام می شد.

استفاده از بادکش در درمان پنومونی و بیماری های روماتولوژیک تا نیمه اول قرن بیستم به ندرت صورت می گرفت. البته لوئیس در سال ١٨٣٥ تحقیقاتی بر روی بادکش برپنومونی، ترشحات ریه و پریکاردیت نیز انجام داد و بیان نمود که بادکش تاثیری در روند بهبودی این بیماری ندارد. او طی سخنانی گفت: چگونه می توانیم باور کنیم که بادکش در درمان التهاب مفید است چرا که خود بادکش یک التهاب در پوست ایجاد می کند و در واقع با این کار یک التهاب روی التهاب قبلی سوار می شود. علیرغم عقیده او استفاده از بادکش در درمان بیماری های عفونی تا زمان رواج استفاده از آنتی بیوتیک ها ادامه یافت.